Quad-avontuur en Rendier-safari

Björn heet de man van de Quad–tours en Zweedser kan het dus eigenlijk niet. Een stevige man met stevige machines om op te rijden. Niet geheel zonder voorzichtige twijfel laat ik me uitleggen hoe je de vierwielmotor start, hoe je van 2wheel naar 4wheel drive gaat, hoe je je armen moet ontspannen (verkrampte armen is een absolute no-no) en, ook niet onbelangrijk, hoe je remt. Na de verplichte helm opgezet te hebben mag ik een proefrondje rijden, tegen de heuvel op langs het pad. Dan stopt het pad en 180 graden keren is met deze zware machine geen optie. Dus dan maar de berm in en via het oneffen ruwe terrein vol grote stenen terug  naar beneden mezelf dwingend toesprekend dat ik moet ontspannen. Tip: bekijk ook de video's onderaan deze pagina.

Nadat ook Richard een proefrondje heeft gemaakt en er afspraken zijn gemaakt over afstand houden en stoptekens geven, gaan we echt op pad. Over een prachtige weg dwars door de bossen en ik begin er steeds meer plezier in te krijgen. Het geeft wel een machtig gevoel zo’n krachtig vervoersmiddel. En al snel durf ik harder te rijden en wat meer om me heen te kijken. Bij een korte stop schiet er ineens een vos over het pad die zowaar aan de kant even stil blijft zitten voor de foto. Bij een prachtig meer houden we halt om wat te drinken en vertelt Björn over de omgeving en de dieren die er zitten en hoe hij hier voor hele gezelschappen maaltijden aan het meer kan verzorgen. Zwemmen in het meer, iets dat zomers wel gedaan wordt, is nu helaas te koud en dus gaan we verder. Björn vraagt me of het gaat en vol enthousiasme vertel ik dat ik het prachtig vind en totaal geen angst meer heb. Dat dit iets minder overmoedig had gekund, blijkt als we beginnen aan deel twee van de tocht. Omdat we de basis van het quad rijden nu immers onder de knie hebben en ik aangaf geen angst meer te hebben, gaan we van de gebaande paden af en rijden zelfs een heel stuk door de rivier om zo een flink eind af te snijden. Grote kuilen en stenen zorgen dat ik, al is het water hier ondiep, uit moet kijken en het stuur stevig vast moet houden. Bovendien moet ik er voor zorgen niet te veel achterop te raken want dan moet ik zelf de beste route uitvogelen. Liever volg ik de keuzes van de heren. 

Op de vlakte aangekomen doe ik mijn helm (die natuurlijk de reden is van de zweetdruppels op mijn voorhoofd) even af er vanuit gaand dat we hier aan de voet van de bergachtige heuvel het ergste hebben gehad. Pas als ik wat op adem kom zie ik dat er slechts één vaag kronkelpaadje loopt. En dat loopt, je kon er op wachten, steil de heuvel op. Nadat Björn uitlegt dat ik als ik niet durf ook prima zelf via de rivier terug zou kunnen gaan, kies ik eieren voor mijn geld en kijk toe hoe eerst Richard na gedegen instructies het steile pad omhoog gaat. Hard rijden is niet nodig zo benadrukt onze gids. Gewoon heel rustig stug omhoog blijven gaan en net als bij een paard gewoon wat voorover over je quad heen leunen. Even zie ik hoe op het meest steile punt de quad van Richard wel erg langzaam en haperend gaat en vertwijfeld kijk ik achterom naar de rivier. Met 1 man al boven helemaal geen optie meer. Als vanaf boven het teken wordt gegeven dat alles ok is, en ik mijn quad heb omgeschakeld naar 4 wheel drive mode, mag ik gaan. 

Je armen niet laten verkrampen klinkt het als een mantra in mijn hoofd en ondertussen stel ik me voor hoe mijn kinderen bovenop de berg om mijn hulp roepen, iets dat altijd goed is voor een soort oerkracht. Björn sprak af vlak bij mij te rijden, iets waar ik de praktische zinnigheid niet helemaal van inzie maar wat toch een geruststellend gevoel geeft. Maar uiteindelijk valt het reuze mee. Het apparaat gaat stug en betrouwbaar door omhoog en ik ben blij dat ik niet voor de langere en lastigere rivier koos. Ik voel halverwege de berg mijn zelfvertrouwen groeien en vol trots bereik ik het plateau bovenop de heuvelberg. Vol adrenaline en trots word ik overweldigd door het prachtige uitzicht dat we hier hebben. Het uitzicht was het meer dan waard. Ik voel me letterlijk en figuurlijk ‘on top of the world’. Ik bekijk de afgelegde route omhoog en voel een grote tevredenheid dat ik dat toch maar mooi gedaan en gedurfd heb. Vandaag ging ik met quad deze berg op.. wie maakt me wat? wat kan mij nog gebeuren? 

Björn onderbreekt Richards gefotografeer en mijn gepeins en inwendige borstklopperij want, och hoe kon ik het over het hoofd zien: ‘what goes up, must come down’. En als ik aan de ander kant van het plateau het ontbreken van een duidelijk pad omlaag bemerk en de diepte in kijk, vraag ik me af wat ik nou ook alweer zo eng aan die rivier vond. Nat worden overleef je wel. Ik besluit dat ik de keuze heb tussen aanstellerig in de stress schieten of mezelf en de machine vertrouwen en ervoor gaan. Ik kies het tweede. De heren gaan voor en ik mag als laatste. Wetend dat ze beneden ook nog eens staan te filmen verbijt ik mijn gezicht tot wat hopelijk op een ontspannen glimlach lijkt en zoek mijn weg tussen hobbels, grote stenen en rotsen door. Na het eerste wat steilere deel valt de tweede helft eigenlijk best mee en los van wat erg diepe kuilen is de route is het prima te doen. 

Met een stralende grijns tuf ik de wachtende heren voorbij stoer naar de draaiende camera knipogend. Terug op het beginterrein, dat ik een paar uur geleden nog zo onbegaanbaar vond omdat er geen rondlopend pad was, rijd ik nu vol bravoure nog een paar rondjes. Dit avontuur had best langer mogen duren. Want eigenlijk heb ik het heel goed gedaan en is dat quad rijden wat mij betreft prima te doen. Alsof ik het al jaren deed. Ik beloof Björn een keer terug te komen als er sneeuw ligt om zijn sneeuwscooter uit te proberen. Als we terug lopen naar ons huisje en Richard vraagt of ik even de rugzak vast wil houden merk ik pas het doffe gevoel in mijn armen op .Als waren ze verdoofd. Terwijl mijn linkerarm zelfs wat licht trilt. Zonder iets te laten merken aan mijn reisgenoot probeer ik met het wiebelen van mijn vingers de verkramping op te heffen. Als hij vraagt of ik genoten heb, beaam ik dat volmondig, want los van de zenuwen had ik hier ook één van de gaafste ervaringen in tijden.

Elk Safari
Björn is ook degene die ons meeneemt op ‘Elk-safari’. ’s Avonds als de schemering inzet, met een busje de bossen in,op zoek naar Elanden. Björn kent het gebied op zijn duimpje en vertelt terwijl hij ons op elandenuitwerpselen wijst hoe je aan de hand daarvan kan zien hoe ver weg de elanden zijn.
Het is een spannende tocht. En als Björn halverwege ineens stilstaat en de lichten uitdoet, voel ik onwillekeurig in mijn jaszak of ik niet nog ergens kiezelsteentjes heb zitten, want in deze bossen wil je echt niet verdwalen.

Hoe meer wolven hoe schuwer de elanden. Wolven zijn geduchte rovers waar de 
boeren in de omgeving aardig last van hebben. De wolven zijn door wetgeving
echter goed beschermd en mogen slechts per hoge uitzondering geschoten.
Het is wat betreft politieonderzoeken en dergelijke, zo vertelt onze gids ons,
hier makkelijker om je buurman neer te schieten dan een wolf.

Op een afgelegen plek maken we kwartier bij een houten kamphuis, waar iedereen in principe gebruik van mag maken. Wandelaars zouden er zelfs kunnen overnachten. Hier wordt voor ons door de gids een barbecue klaargemaakt, iets wat midden in die wouden op dit late tijdstip, buiten zittend op daarvoor bedoelde boomstronken, iets even decadents als wel kneuterigs heeft. 

Na de maaltijd gaan we nog kijken bij een plek in het donkere bos waar een groep enthousiastelingen ’s nachts onder de sterren de wacht houdt bij een houtskoolberg. Een project waarbij men wil proberen oude methodes en gebruiken te bewaren voor het nageslacht. Een oudere man vertelt ons vol passie hoe ze hier het hout, afgesloten onder een berg aarde dagen en nachten laten smeulen zonder dat het daadwerkelijk mag branden (daarom wordt ook de wacht gehouden), om als het proces dan klaar is er houtskool onder vandaan te halen. Zeker 200 zakken zo verzekeren ons de leden van de groep, al konden het er volgens de oudere man ook best wel 250 zijn. De oudere man is een vat vol kennis en trakteert ons behalve op een vogelvlucht door de Zweedse geschiedenis en stoer verhalen over de Kolare (mijnwerkers) ook op een hapje berk om te proeven. In armere tijden vermengde men dit met meel. Ik spoel de smaak weg met de wijn die rond gaat en warm me aan de vuurstoven.

Björn Sohl Quad, SneeuwScooter, Elandensafari
www.kvsab.se